Манай монголчууд боловсрол, мэдлэгийг шүтэж, хүүхдүүдээ сайн сургууль өгчих юмсан гэж хичээдэг нь надад их сайхан санагддаг юм. Намайг бага байхад ээж маань миний охин Их сургуульд л сурдаг юм шүү гэж дандаа хэлдэг байж билээ. Ээж маань Анагаахын дээд сургуульд хоёр удаа ороод, амьдралын эрхэнд сургуулиа хаясан байдаг. Насаараа хүүхдийн эмнэлэгт сувилагч хийсэн ээжид минь сургуулиа хаясан нь насан туршдаа харамсаж явдаг зүйл нь болсон юм. Тэгээд л хүүхдүүдээ өөрийнхөө алдааг битгий давтаасай гэж бид нарыг Их сургуульд төгсгөх гэж хүсдэг байж дээ. Би айлын том учраас дүү нартаа үлгэр үзүүлж, мөн аав ээжийгээ баярлуулж Их сургуулийн оюутан болно доо гэж багадаа мөрөөдддөг байлаа. 10-р ангиа төгсөөд конкурсандаа унаад, манайхан тэр чигээрээ л гашуудалд орсон мэт болж билээ. Би тэр өдрийг ерөөсөө мартдаггүй юм. Эхний тооны шалгалт дээрээ 15 аас 7-хон оноо авчихаад, уйлсаар гэртээ ирж билээ. Уйлаад л бөөн юм болж байгаа юм. Дүү нар маань яана даа гэсэн шинжтэй хичээлийн хэдэн номоо дэлгэчихсэн, бодвол хичээлээ хийсэн дүр эсгэж байгаа юм болуу даа.
Тэгээд санхүүгийн техникум авч төгсөөд, БҮК(Байшин Үйлдвэрлэх Комбинат) 2-р үйлдвэрт ажилд орсон юм. Тэр үед Их сургууль шалгалт өгөх чинь тийм амар зүйл биш байлаа. Заавал 3 жил ажиллаж байж Их сургуульд шалгалт өгөх эрхтэй болж байгаа юм. 3 жил болоод шалгалт өгсөн чинь дахиад уначихваа. Яаж дахиж 3 жил хүлээнэ дээ гэж бодож байтал тэр жилээс эхлэн жил бүр шалгалт өгөх эрхтэй болж дараа жил нь буюу1993 онд, 4 жил ажилласны дараа нэг юм МУИС –ийн оюутан болж билээ. Оюутан болох гэж хичээл ном эргүүлсээр байгаад энэ зуршил минь надад үлдчихсэн юм шиг байгаан. Тэрнээс хойш гадаад, дотоодын олон сургуулийн хаалга элээсэн дээ.